O Congreso preséntase como un foro de debate e participación con conferencias, mesas redondas, saídas de estudo, relatos de experiencias, proxeccións documentais, onde se poidan extraer conclusións para a posta en práctica de novos xeitos de coñecer, recuperar, valorar e transmitir o patrimonio común. Podedes consultar o programa completo neste enlace AQUÍ.
O venres 10 de outubro ás 9.30 h. o director do Museo Etnolóxico, Xosé Carlos Sierra, participará na Mesa de debate: A memoria do oficio facendo unha disertación co título: Representacións e discursos patrimoniais dos oficios, deixámosvos aquí uns breves apuntamentos do que serán as súas reflexións sobre o fenómeno dos oficios e das prácticas artesanais:
"Achegármonos ao mundo dos oficios artesanais implica viaxar polo tempo e facelo dende unha dobre perspectiva: a do observador que constrúe as súas propias imaxes daquelo que lle resulta alleo e a do protagonista da realidade observada, que tamén interpreta a súa maneira a actividade que practica e as vivencias a ela asociadas. Observador e observado constrúen un mundo e o significan de maneira tan lexítima como parcial, porque todos, dunha forma ou doutra, contribúen a fixar unha idea do artesanal alonxada da historia e á marxe da mirada que sobre este fenómeno pode proxectar a etnoloxía.
Os oficios son o
produto da diferenciación de unidades de produción e procesos de traballo
destinados á elaboración de bens ou servizos. Non todas as tarefas configuran
oficios nidiamente diferenciados e elo depende, en boa medida, do
desenvolvemento técnico e das condicións sociais baixo as que se exerce cada
actividade. Un oficio pode agrupar varias tarefas e unha tarefa concreta pode
crear un oficio especializado para a súa execución.
Asistimos hoxe a
un proceso caracterizado pola disolución dun complexo agrario, que transitaba
da aldea á vila e desta á cidade. Un marco territorial integrado polas relacións
de dependencia, interacción e subsidiariedade tecidas entre o espazo rural e o
espazo urbano. O que separaba e aínda separa, nos planos social e simbólico, o
campo e a cidade era (e é) precisamente o que lles confería (e confiere) a súa
unidade estrutural.
Pero non podemos
nin debemos asimilar esta situación a modelos do Antigo réxime, xa que a aldea,
dende a Restauración finisecular do XIX, está subordinada ao Estado e ás
estruturas e marcos territoriais sobre os que o Estado e o Mercado proxectan a
súa hexemonía.
A aldea conxuga,
como as crónicas etnográficas clásicas nos relatan, condicións de existencia,
produción económica e relacións sociais “pecapitalistas” e “preindustriais”
coas novas condicións industriais e capitalistas.
As relacións de
produción capitalista penetraron en todo o corpo social do territorio e delas
son subsidiarias tanto as formas “tradicionais” da existencia material e
inmaterial como as que desenvolveron experiencias de industrialización".
No hay comentarios:
Publicar un comentario