En xaneiro festexamos...

Pilar Vilaboi Freire axúdanos a iniciar este 2021 de pandemia pensando, lembrando e reflexionando sobre algúns dos festexos do mes de xaneiro coma a Festa dos Fachós de Castro Caldelas. Explícanos o que son as "sortes" e as "resortes" tan importantes para o resto do ano, así como outras tradicións, historias, refráns, hagiografía: san Xián "é parricida e hospitaleiro é, como di Flaubert, a versión cristiá de Edipo", santo Amaro "Conta a lenda que Amaro emprendeu unha peregrinación para chegar ao Paraíso"...

E moito máis que encontraredes neste texto de Pilar Vilaboi premendo nos enlaces.

 

                                                                  

                                                                              Descarga preme AQUÍ

                                                                              Consulta preme AQUÍ

 

 

             [Fragmento do traballo de Pilar Vilaboi Freire]

 

Xaneiro é o primeiro mes do ano no calendario gregoriano. A orixe do seu nome está na denominación latina Ianuarius para o undécimo mes do ano (o primeiro a partir da reforma de Xulio César), que viña sendo o mes dedicado ao deus Xano. Existe a crenza de que os primeiros doce días do mes prognostican o que vai acontecer nos meses correspondentes: o tempo que fai o día 1 será o tempo que fará en xaneiro, o do día 2 corresponderá a febreiro etc. Esta anticipación meteorolóxica chámase as sortes. As resortes son os doce días seguintes, do 13 ó 24, e serven para ratificar ou contradicir ao prognóstico que anunciaron as sortes. Os pechos son do 25 ao 28 de xaneiro e anuncian o tempo da primavera, verán, outono e inverno. Canto ás lúas dise que a lúa morta, a lúa de xaneiro, é a mellor para matar o porco. A lúa crecente seguinte será a adecuada para salgalo se se quere que medre a carne na artesa e no minguante seguinte para afumalo e curalo. Nunca debe matarse con lúa chea porque o touciño aluaría, nin se deben podar as viñas porque a lúa morta de xaneiro as deixaría aterecidas coa xeada. Este mes tamén se coñece como mes de san Antón, polo 17 de xaneiro. Existe a locución andar á xaneira, que en sentido recto significa estar as gatas en celo e, por extensión, sobre os mozos que andan pola noite buscando aventuras amorosas. Algúns refráns sobre este mes son: A auga de xaneiro mata ao usureiro; ou Pito de xaneiro, vai coa súa nai ao poleiro.

 ...

 

                                                  Festa dos Fachós de Castro Caldelas. Foto Patricia Cid Blanco
 

O día 20 celébrase san Sebastián, nome que provén do latín Sebastianus, derivado do grego sebastós ‘digno de respecto, venerable’. Posiblemente estea emparentado con este nome o topónimo Sabaxáns en Vigo, xa que está ben documentado o uso da variante Sebaschán. Na Cartografía dos apelidos de Galicia só hai 270 casos de Sebastián como apelido, ningún caso de Sabaxáns nin de Sebaschán nin do feminino Sebastiana. É un dos santos máis antigos no culto hispánico, desde o século VI. Foi avogoso da peste durante a Idade Media ata que a finais do século XV a xente empezou a confiar en san Roque. Coñécese o Voto que lle fixo a vila de Pontevedra no 1515: en 1832 únese a este culto o de san Roque, pero faise constar o dereito que ten san Sebastián nesta vila. É patrón da vila de Pontevedra e titular de 13 parroquias. En Castro Caldelas celebran a Festa dos Fachós a véspera de san Sebastián, o día 19, cunha procesión nocturna de fachos; nela van dicindo: Viva san Sebastián i o bispo i o can! San Sebastián deu nome neolatino a Donostia, en Euskadi, e a Sebastopol, na costa de Crimea en Ucrania. Canto a tradición oral, aparece en refráns como: Mociño San Sebastián, saca ás nenas a pasear; Andar, barquiñas, andar, que san Sebastián non vos colla no mar; ou As verzas de Fontán cóllense por san Sebaschán.

"San Cipriano o Mago. De oracións, ciprianillos e tesouros". Exposición

 A exposición San Cipriano o mago. De oracións, ciprianillos e tesouros chega ao Museo Etnolóxico. Esta mostra supón unha achega á figura de San Cipriano de Antioquía o santo máxico cristián por excelencia, patrón e protector dos practicantes das artes máxicas e contra os maleficios.

A selección de pezas de diferente natureza buscan amosar a súa ambivalencia na realidade e no imaxinario popular, pola súa fama de Santo vinculado con prácticas relixiosas en toda Europa, África e parte de oriente dende antigo, senlleiramente mediante a “Oración de San Cipriano”, eficaz contra feitizos e o mal de ollo; e por outra banda con prácticas máxicas relacionadas co libro de maxia coñecido como “Libro de San Cipriano” ou ciprianillo na península ibérica, vinculado en Galiza e Portugal á busca de tesouros ocultos, contextualizando esta obra no mundo dos libros de maxia e prácticas máxicas europeas.

 A exposición compónse dun total de máis de 150 obxectos, unha pequena mostra dos libros e obxectos recompilados polo antropólogo Félix Castro Vicente durante os últimos vinte anos sobre a figura e culto de San Cipriano o Mago, que foi tan popular en Galiza para protexer de meigallos e mal de ollo e tamén para a busca de tesouros escondidos. 

 

50 obxectos relixiosos relacionados con San Cipriano (oracións de San Cipriano, gravados, pregos de cordel, libros de vidas de santos, iconos, amuletos, rolos máxicos etíopes) procedentes de numerosos países, España, Portugal, Italia, Francia, Rusia, Grecia, Armenia, Etiopía,  etc.
20 libros de maxia (grimorios) europeos  (escandinavos, alemáns, italianos, franceses), moitos deles do s. XIX, algúns vinculados directamente a San Cipriano e outros textos que influenciaron no contido dos nosos ciprianillos.
40 libros de san Cipriano do s. XIX ata mediados do s. XX, incluíndo as edicións primeiras e máis buscadas edicións coñecidas, tanto portuguesas, españolas, mexicanas, brasileiras, arxentinas, italianas, etc.  

 

 
18 obxectos relacionados coa busca de tesouros (varas de san Cipriano para localizar tesouros ocultos, reprodución dun circo máxico de desencanto de tesouros, reproducións de gacetas e listas de tesouros, etc.)
25 obxectos máxicos relacionados co culto a San Cipriano en todo o mundo, tanto obxectos esotéricos como cartas de cartomancia, amuletos e aneis; de Santería (aceites, velas, etc.) como de bruxería tradicional de Galicia (incluíndo a alla das bruxas).

 

Cine de outono. Miradas Etnográficas 8

 

 

Este 2020, ano da pandemia Covid_19, a oitava edición do ciclo de cine do outono: Miradas Etnográficas será no Centro Social da Igrexa da Madalena, cunha escolla especial de filmes para celebrar o 50 aniversario do Cineclube Padre Feijoo de Ourense, que colabora neste ciclo desde o seu inicio na selección e proxección dos filmes. 

As sesións son de balde ata completar á capacidade da sala.

Moitas grazas ao Concello de Ribadavia pola cesión da sala da Igrexa da Madalena para a proxección dos filmes.

 

Sábado 12 decembro 19.00 h  

 ESTRUTURAS. PEL CONTRA PEL 

Director Paco Gallego e Xosé Bocixa | España, 2015 | 86’ | VOG/VOE

O documental amosa un conxunto de actuacións de responsabilidade colectiva que repercuten no urbanismo e na paisaxe: a explotación forestal, os tendidos eléctricos de proporcións desmedidas, a actuación humana ante o crecemento pobacional, o abandono do patrimonio, as obras inacabadas, a especulación, etc.

 

Domingo 13 decembro 19.00 h

 O  BOSQUE  ANIMADO

Director José Luis Cuerda | España, 1987 | 103 | VOSE

Nun bosque fantástico dunha aldea  galega do rural "naqueles anos nos que unha galiña custaba dúas pesetas e o bosque de Cecebre era máis extenso e máis frondoso" transcorre a vida, onde un bandido intenta asaltar algo, un poceiro  coxo,  unha  ánima  en  pena,  unha  muller farta da explotación laboral á que a súa tía somete e que decide buscarse a vida pola cidade, un meniño rebuldeiro cunha irmá tamén cativa que traballa máis que dorme, unhas solteironas da capital que foron á aldea para se relaxar, o cura, o garda civil e o señor do pazo chamado, o “D'Abondo”. 

  

Sábado 26 decembro 19.00 h 

O APÓSTOLO

Director Fernando Cortizo | España | 72 | VOG

Un preso foxe do cárcere para tentar atopar un  tesouro  agochado vai anos  nunha aldea do Camiño de Santiago, pero o que atopa suporalle unha condena maior da que fuxiu. Vellos misteriosos, estrañas desaparicións, trasnos, un cura estraño e o arcipreste de Santiago xúntanse no camiño. Un filme de misterio, humor, animación e invención.

 

Domingo 27 decembro 19.00 h

O QUE ARDE

Director Oliver Laxe | España, 2019 | 85 | VOG

A historia desenvólvese nos Ancares lucenses e conta a historia de Amador Coro (interpretado por Amador Arias), un veciño pirómano que sae do cárcere e regresa á súa casa, coa súa nai Benedicta (intepretada por Benedicta Sánchez), a súa cadela Luna e as súas vacas. As súas vidas transcorren con normalidade no medio da natureza da súa aldea até que un día un lume arrasa a rexión.

 

Folleto do ciclo 

Descarga AQUÍ

Consulta AQUÍ  

En decembro festexamos...

Pilar Vilaboi envólvenos neste texto nas celebracións do mes de decembro en Galicia. Achéganos á tradición a través de refráns, historias, cantigas: "Se polo Nadal neva, todo se aleda"; mais tamén á etimoloxía de nomes e apelidos, á hagiografía das santas e santos celebrados neste último mes do calendario gregoriano e décimo do romano: santa Bárbara, santa Baia, santa Lucía, san Silvestre, san Estevo, Domingos... 

Na Noiteboa non recollades a mesa que as ánimas tamén queren celebrala e por suposto acender o "lume novo".

Para gozar con todas as historias podedes descargar o consultar nos enlaces o texto completo de Pilar Vilaboi Freire.

 

 

Descarga preme AQUÍ

                                                                                      Consulta preme AQUÍ

 

 

[Fragmento do traballo de Pilar Vilaboi]       

 

O mes de decembro é o duodécimo e derradeiro mes do ano no calendario gregoriano; o seu nome procede do latín decimus, xa que era o décimo mes do calendario romano. Tamén se coñece como mes de Nadal ou O Nadal, por ser unha das festas sinaladas do mes e o conxunto de celebracións que comezan na Noiteboa, a noite do 24 de decembro, e rematan cos Reis, o 6 de xaneiro. Decembro tamén recibe segundo o Glosario de voces galegas de hoxe, de Constantino García, en Dumbría, o nome de mes de Santa Baia. Hai moitos refráns que aluden ao mal tempo destes días: Cando Nadal nada, sinal de boa anada; Entre Santos e Nadal, inverno caroal; Nadal mollado e xaneiro ben xeado; No mes de Nadal, a carón da lareira vaite sentar; No Nadal inverno a fartar; ou Se polo Nadal neva, todo se aleda.

...

[Canteiros en Vigo]. Foto Llanos. 1935. Fondo Fotográfico Museo Etnolóxico

 

O 31 é San Silvestre, do latín Siluester, testemuñado como nome só en época cristiá. Para os romanos era unha palabra de significado transparente por corresponder ao adxectivo silvester ‘boscoso, habitante dos bosques’ e de aquí ‘salvaxe, rústico’. É aínda un adxectivo de uso común co seu significado orixinal. San Silvestre é invocado contra os males da gorxa e como protector do gando bovino; tamén é patrón dos albaneis e mais dos canteiros. Foi un nome que se puxo de moda nos anos 90 nos Estados Unidos pola sona do actor Sylvester Stallone da serie de filmes Rambo. Tamén é un sonado personaxe O Gato Silvestre (orixinalmente Silvester J. Pussycat) dos debuxos animados americanos Looney Tunes. Xerou refráns como: San Silvestre, meigas fóra!; ou O día de san Silvestre vai nun ano e vén noutro e non se despe; e ditos como: San Silvestriño das perniñas tortas / avogadiño das nenas de Portas. Tamén se festexa nalgúns lugares este mesmo día Santa Comba, da que xa falamos no mes dedicado a agosto.

Galicia a terra dos mil panos. Roupa de levar á vila

A exposición Galicia a terra dos mil panos. Roupa de levar á vila, chega ao Museo Etnolóxico. Esta montaxe é feita pola Asociación Etnográfica Sete Espadelas con bens da súa colección e permite unha achega atractiva ás pezas de vestimenta tradicional de Galicia.

Mediante unha coidada selección, do total de obras que compoñen a exposición orixinal, a mostra presenta elementos tan singulares como 7 mantóns antigos de Paisley de espectacular colorido e deseño con mais de 150 anos de antigüidade, panos de cabeza, de bobiné de batista ou tule bordados a mans.

Xunto con outras pezas como os panos de man de encaixe, panos de seda de mesquitas e os de raión , o traxe dunha leiteira de Lugo ou a da unha muller de loito; algúns dos maniquíes achéganse a outros espazos do museo, como a recreación dunha tenda-bar, de maneira que a exposición convértese nunha ollada que, entre fíos e teas, permite coñecer a cotidianeidade do noso pasado e a riqueza dos oficios tradicionais.

           Achégate!

PD. Lémbrame (as tarxetas enteiropostais)

    Hoxe con motivo do Día mundial do Patrimonio queremos aproveitar para recordar a importancia do patrimonio vinculado aos medios de comunicación como unha maneira de entender mellor a sociedade do pasado. Utilizando as novas redes que definen as relacións sociais do noso presente, queremos achegarvos as orixes da tarxetas postais, as tarxetas enteiropostais.

    As tarxetas postais que con ilusión mandamos dende un pais estranxeiro á casa, as tarxetas postais que felicitan o nadal etc, teñen unha orixe curiosa que nos fala da necesidade de conseguir un método de comunicación mais rápido e barato que a tradicional carta.

    Algunhas investigacións relacionan a aparición da tarxeta postal co ano 1840. Foi entón cando Sir William Mulready, deseñou uns sobres que contaban co selo impreso para logo introducir a carta dentro. Parece que nese momento, algunhas persoas empezaron a ver o reverso do sobre como o espazo idóneo para escribir as súas mensaxes se estas eran curtas, reducindo tempo e papel no envío. Se ben puido ser esta tendencia, case filla da vagancia ou do aforro, a que puido dar a idea para institucionalización das tarxetas postais, non sería ata 1869 cando un país decantarase por a introdución dun tipo de comunicación aberta.

    Nese ano a monarquía astro-húngara desenténdese dalgunhas voces que non crían no éxito dun medio de comunicación non reservado, e estandariza as dimensións e o prezo das tarxetas postais emitidas polo goberno, abaratando os cortes de envío respecto dunha carta ordinaria. Pouco a pouco os diferentes países foron utilizando a modalidade de enteiros postais (un elemento emitido por unha entidade oficial de correos que leva impreso un emblema mostrando o valor específico que indica que el franqueo xa foi pagado) para crear as súas tarxetas postais. España decide aprobar a circulación de tarxetas enteiro postais no ano 1871, prohibe as de fabricación privada, pero non emitirá a primeira tirada (deseñadas por Joaquín Pi i Margall) ata o ano 1873. Nese momento o prezo dunha tarxeta postal era de seis céntimos de peseta (o prezo do selo) e podíanse engadir outros complementarios no caso de ter sido que enviar o estranxeiro. No sería ata o 1887 cando o goberno comeza a dar a liberdade na creación de tarxetas postais por particulares, ampliándose os temas representados e dando a orixe as tarxetas postais modernas, que recollen, por exemplo, sitios emblemáticos dunha cidade ou outras expresión de patrimonio cultural.

    ¿Pero que supuxo a introdución de esta nova forma de comunicación nese momento? Poderíamos estar tentados a pensar que as tarxetas postais pasaron por substituír as cartas pero sabemos que non foi así. As tarxetas postais foron utilizadas por todas as clases sociais, a xente tivo a opción de se comunicar con mais frecuencia; supuxo o método de comunicación mais habitual entre as familias divididas entre a cidade e o campo, pero tamén un método de comunicación moi utilizado para o comercio. Supuxo unha mensaxería rápida para época, unha ferramenta mais que non sempre eliminaba a necesidade dunha explicación longa por carta, igual que non sempre o Whatsapp pode evitar o ter que levantar o teléfono.

    Estas imaxes dos enteirospostais que vos presentamos hoxe, consérvanse no museo xa que son mostra dun dos aspectos relacionais dunha sociedade, unha chave para entender mellor o pasado, e polo tanto unha parte do patrimonio común que merece a pena coñecer e preservar.

Feliz Día Internacional do Patrimonio Mundial a tod@s!

Bibliografía:

Roig Meca, Ángel J.(2004).Tarjeta postal: Región de Murcia, Cehiform

López Hurtado.M (2013) La tarjeta postal como documento. Estudio de usuarios y propuesta de un modelo analíco. Aplicación a la colección de postales del ateneo de Madrid (Tese). [Consulta en:https://eprints.ucm.es/23004/] [Data de consulta: 11/11/2020]

En novembro festexamos...

No noveno mes do calendario romano en Galicia celébranse festas sinaladas que na tradición oral dánlle, incluso, nome a este mes: Mes de Santos, Mes dos mortos ou de San Martiño. Pilar Vilaboi ademais das historias e lendas das onomáticas deste mes sobre Margarida, Uxío, Sabela, Clemente, Martiño, Román, Bretonia... achéganos refráns e ditos desta época do ano na que xa cheira a inverno: “Entre Santos e Nadal é o inverso candeal” a magosto, a matanza e a viño novo...

Todas as historias, lendas, refráns recollidas por Pilar Vilaboi para festexar o mes de novembro no texto que podedes consultar ou descargar premendo nos enlaces. Aínda que en pandemia os festexos sociais están restrinxidos, sempre nos queda lembralos.

 

 

                                                                Descarga preme AQUÍ

                                                                 Consulta preme AQUÍ          

 

                                         

 

[Fragmento do traballo de Pilar Vilaboi]      

...

O día 2 é Día de Defuntos: por iso se coñece o mes como dos mortos ou mes
das ánimas. É un día no que se visitan os cemiterios para levarlles flores aos
familiares falecidos. En Tui tiñan o costume de botar un gran toco ao lume na noite
de defuntos para que as ánimas dos devanceiros mortos puidesen vir quentarse. En
Cambados dise que non se debe ir ao mar neste día para evitar coller nas redes aos
mortos. Por terras de Mondoñedo era costume no século XVI que os mozos fosen
percorrendo a aldea, de porta en porta, cantando coma en Nadal e pedindo pan,
carne, patacas, viño, etc. para os defuntos, ben que logo comían todo o recollido nas
súas casas. Esta práctica foi condenada polo Sínodo do bispado de Mondoñedo en
1541. Exemplos de tradición oral temos os refráns: No mes dos mortos mata os teus
porcos; ou No mes dos Santos e Defuntos mata os teus porcos e vai facendo bo
caldo cos untos, nos dous casos aludindo á matanza.

 

                               Carballeda de Avia. Foto Fernando del Río. 1988. Fondo Fotográfico Museo Etnolóxico
 

 ...

 E rematamos cunha estrofa do poema de Cuña Novás titulado Novembro:

[...] Unxe a moucho a esperma árdiga

que alcende a dubidosa chama marela do recordo

e o seu ouvido ecoa a nocturna servidumbre dos mortos. [...]

Día das Bibliotecas 2020: sempre ao teu carón

 

O 24 de outubro celébrase o Día das Bibliotecas, neste ano de pandemia e de restricións ´e moi acaído o lema proposto polo Ministerio de Cultura "Bibliotecas sempre ao teu carón". Tamén as bibliotecas de museos, as veces menos visibles, están sempre aí.

Na Biblioteca do Museo Etnolóxico pensamos en actividades para momentos de restricións e para lembrar que conservamos e difundimos patrimonio cultural:

Do dixital ao analóxico do confinamento á nova normalidade: publicación en papel do libro dixital O mes de abril na tradición

O Día do Libro deste 2020 colleunos en confinamento, polo que elaboramos de maneira comunitaria e colaborativa a través das redes sociais (dixitais e persoais), correo electrónico e teléfono coa recompilación de refráns, cancións, cantigas, ditos, historias... sobre o mes de abril un libro dixital. O libro pódese descargar desde o blog do Museo Etnolóxico ou da Biblioteca.

Xa na nova normalidade, para celebrar o Día das Bibliotecas e como agasallo agarimoso para toda a xente que colaborou quixemos editalo en papel para así poder ulir, palpar, acariñar e beixar o entusiasmo comunitario daquel escuro abril de 2020. Concordamos coa reflexión de Irene Vallejo, tirada do seu libro El infinito en un junco, de que aquilo que sobreviviu durante séculos ten máis posibilidades de resistir que aquilo que é novidade.

 

cuberta do libro en papel

Espantamos o medo . Taller en liña para clubs de lectura de bibliotecas escolares da ESO sobre contos e lendas arredor do medo: aparecidos, santa compaña, rituais fúnebres, banquetes con mortos, encontros en cemiterios, lobishomes, sacaúntos, bruxaría, meigallos... para rememorar unha das tradicións galegas de relación co máis alá.

A actividade consta de varias partes:

• mini taller guiado coas lecturas, a disposición no blog da Biblioteca do Museo AQUÍ , estas lecturas, a escoller, realizaríanse durante o mes de novembro e decembro
• o alumnado en grupo ou individualmente inventa, reinventa, reintrepeta un conto, unha historia, tendo como base un dos contos tradicionais propostos, gravaríase en audio (15’ como máximo) e enviaríase ao correo do Museo: mu.etnoloxico.ribadavia@xunta.gal, que subiriamos en forma de podcast o canal de ivoox do Museo
• ontada dixital no canal de ivoox do Museo Etnolóxico, onde se poderán escoitar todas as participacións
• entre todo o alumnado participante, en xaneiro, faremos sorteos de libros relacionados coa temática, facilitados pola Asociación de Amig@s do Museo e do Conxunto Histórico de Ribadavia (AMECHIR)
   
  
  
  

  
  
  

Mostra expositiva: “Tes máis conto que Calleja”

Exporemos a colección de mini-contos da editorial Calleja, resultado dunha doazón en 2013. Destacan nestes mini-contos o seu tamaño e o preciosismo das súas ilustracións. A editorial española Saturnino Calleja fundada en 1879, en activo durante catro décadas, supuxo unha revolución dentro da edición de libros escolares e de literatura infantil en España, democratizou a lectura infantil.

Para saber máis sobre a editorial Calleja e sobre estes mini-contos AQUÍ

 

En outubro festexamos...

"O mes de outubro é o décimo mes do ano do calendario gregoriano, aínda que o
seu nome vén de ter sido o oitavo (octavus) mes no calendario romano. Outros nomes
populares son o mes de outono, de San Lucas e do Rosario. Neste mes próbase o viño
novo da vendima e envásase, como din os refráns: Polo san Lucas solta os bois, mata
os porcos e tapa as cubas; ou San Simón proba o viño e o porco San Martiño".

Así comeza Pilar Vilaboi o seu texto no que nos anima a lembrar festas, festexos, tradicións, onomásticas, refráns do mes de outubro. o texto completo pódese consultar e descargar nos enlaces do pé de foto.

                                                                   
                                                                                   Descarga preme AQUÍ                                                             

                                                                                   Consulta preme AQUÍ

 

 [Fragmento do traballo de Pilar Vilaboi] 

...

O 18 outubro festexamos a San Lucas, nome de orixe no grego Lukas, forma
hipocorística de Lukanós ‘oriúndo de Lucania’, latinizado en Lucas ou Luca. Non se
desbota que proceda do grego Lukius ou do latín Lucius ‘luminoso’. Este xudeu naceu
en Antioquía onde era médico. Convertido por san Paulo, seguiu ao seu mestre nas
viaxes por Grecia e Italia. San Lucas é un dos catro evanxelistas, o que escribiu o
terceiro Evanxeo. É un dos patróns dos médicos e en Galicia tamén da Facultade de
Medicina e dos concellos de Chantada, Mondoñedo e Pastoriza. Unha das máis sonadas
feiras tradicionais é as San Lucas de Mondoñedo. A orixe das festas atribúeselle ao
bispo Martiño, que as iniciara para celebrar a consagración da catedral en 1246. Pero
todo apunta a que o seu inicio se remonta a 1156, ano en que Afonso VII concedera
unha festa de oito días. Estas feiras das San Lucas, que en tempos duraron 15 días, son
fundamentalmente de gando do monte. Actualmente duran cinco días: o 16 ábrese
oficialmente a festa co pregón na xornada das Revésperas; o 17 son as Vésperas, o 18 é
o propio día de San Lucas, o 19 coñecido como Día do Medio e o 20 remata coas
Maulas, día en que os feirantes venden os últimos produtos a metade de prezo. Deu
lugar a refráns referidos ás uvas: Polo san Lucas, saben as uvas, porque hai poucas ou
ningunhas; Entre san Lucas (18-10) e san Xudas (28-10) cóllense as uvas; pero tamén a
outros traballos da terra: Por san Lucas bois ao arado, que enxoitos que mollados; Pola
semana de san Lucas, suca, boi, suca.

 

                                                        Autor do cartel Xosé Vizoso. 2019

                                                  

 

                                                                                          

Día Internacional da Música 2020: concerto Davide Salvado e Pedro Pascual

 

                                   Concerto Davide Salvado e Pedro Pascual

                  Cando? sábado 3 de outubro ás 18.                                    Onde?:  patio do Museo Etnolóxico

                          capacidade limitada

                                                        entrada por orde de chegada 

 

 

Por proposta da UNESCO (Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura) desde 1975 o 1 de outubro célebrase o Día Internacional da Música co obxectivo de exaltar a diversidade de manifestacións musicais de todo o mundo.

No Museo Etnolóxico neste 2020 festexamos esta conmemoración co concerto dos músicos galegos Davide Salvado e Pedro Pascual.

Davide Salvado é un dos artistas galegos con máis proxección internacional. Leva media vida percorrendo as aldeas na procura de ritmos, coplas e danzas.
De todas esas mulleres que foi atopando, aprendeu non só a tradición na música, senon todo un modo de vida. O amor a todas esas prácticas tradicionais e o respecto pola terra, fan que o xeito de entender o canto para Davide sexa moito máis que simplemente música.

Davide presenta agora un novo formato xunto ao multiinstrumentista Pedro Pascual (Talabarte, Marful), produtor do seu último disco Lobos. O acordeón diatónico, a guitarra e o bouzouki dialogan coa voz e as percusións tradicionais para reinterpretar as músicas coas que eles máis gozan.

“La transgresión rural. El cantante mezcla tradición, jazz y desparpajo arcoíris en una de las propuestas más seductoras para la aletargada música de raíz”. /// F. Neira, El País

 

Folla de man do concerto AQUÍ